Un antes e un despois … cara ao nacemento dunha nova era.
Despois dunha catástrofe, inevitablemente chega a reflexión. Pero esto último sempre intenta buscar o culpable e castigalo, como se iso poidera devolver a vida dun só ser querido ou restaurar a perda da ilusión de vivir despois da violación ou o abuso social.
Neste caso, en principio, o que primeiro nos cruzou ante esta pandemia, foiunha guerra bacteriolóxica programada polos de sempre, unha manobra do todopoderoso Bilderberg Club… e un milleiro de burradas máis, cada é moi dono…,ademais cando os murmurios van sempre por diante.
Esta pandemia chegou ata nós como un anel ao dedo.
Déixenme explicar… a pouco que meditemos, ninguén, por moi potente que sexa, irá contra si mesmo… iso cae decaixón…, é dicir, é algo novo, algo diferente… con efectos malos pero non irremediables.
Se temos en conta que calquera enfermidade que leve a morte por patoloxías da idade, por dicilo dalgúnxeito, é máis importante en número que o que estamos a experimentar, observamos que se está a conseguir por bos medios, o queni ngunha guerra ou condena conseguíu por «privación de liberdade» ou neste caso por confinamento «voluntario», logrou.
Axente de «todo o mundo» está na casa por «auto-convicción», a aplicación da lei non está a enredar a persoas que rompen o encerro… senón que están protexendo, axudando no caso e utilizando todos os recursos humans, incluídoos propios, sen contar a contribución do batallón de «sanitarios», transportistas, agricultores …
Unha vez máis, sae o que cada un temos de valor… a vida, os sentimentos, o que temos áispreto … os nosos e a amizade.
A vida tal e como a levamos ata agora apartounos moito de todo iso, substituíndoa por cousas e «cadeas …»
Esta guerra é a primeira guerra que alguén non declara contra outra, non… é guerra de todos para non perder o maior ben que nos queda…a nosa capacidade para ser, sentir, amar e valorar o que somos, independentemente de calquera materialismo.
Obsérvase que, lonxe de cruzarse ameazas, que serían as mesmas nunha guerra como as de antes de agora, o efecto é o contrario… é de recollida, tendendo a mán, como se debe dicir hoxe, abrir o corazón… porque o primeiro que nos pasa é preguntarlle a oveciño… como estás…?
Moito me temo que estase a producir un cambio… a partir de xá nace unha nova era… algo así como a Idade Universal ou Cósmica…, na que a grandeza do Universo existe se hai alguén que o valore, porque por si só… non é nada, equivalente á transformación dunha crisálise en bolboreta
Agradezo a vida por facerme participar neste gran momento, por ter participado neste gran paso para o futuro universal, contra o odio imposto, contra o superfluo, contra as mentiras e a morte.
«… Coñece Sancho, que non é un home máis que outro, senón faimáis que outro: todas estas tormentas que nos suceden son sinais de que o tempo ten que serenar e as cousas boas teñen que chegar, porque non é posible que o mal e o ben sexan duradeiros, e despréndese que, cando o mal durou moito tempo, o ben está xapreto «.
Miguel de Cervantes Saavedra… «Quixote da Mancha».
Miguel Ángel Martínez Coello
Xefe de prensa e comunicacións de Fegaus (Federación Galega de Estudantes Universitarios Maiores) e Caumas. EstudanteSenior do Campus de Ourense da Universidade de Vigo, artista e investigador en xornalismo documental. Posúe o título do Celga 4 da EOI.