Autor: Lino Fortes Pousa,
Botánica II: Arquegoniadas (2º Grao de Bioloxía),
Profesora: Marisa Castro.
O gando mantíñase principalmente no monte, unhas 936 hectáreas. Cando unha vaca paría quedaba
na casa e pacía nos mellores prados mentres daba leite e mantiña o becerro, pero cando se vendía o
becerro e o leite empezaba a escasear, a vaca volvía para o monte, e o leite marchábaselle logo de
todo. Isto era así, porque pasto só se tiña para dúas ou tres paridas, dependendo da época do ano, o
resto tiñan que ir para o monte, aínda que os dous anaquiños que había con rega, daban tantas
racións de pasto coma todo o resto dos 7.000 m2 de pradeiras secas.
De aí, a teima durante toda a miña vida en conseguir xuntar as 12 parcelas en unha, dúas ou tres pezas e poder levarlle auga a cada unha ou facerlle un pozo. Desa maneira podíase multiplicar por tres o número de vacas e por cinco ou seis os litros de leite e «tetillas». Só con xuntar os campos de herba en dúas pezas, as parcelas de labradío en tres e as carballeiras e xesteiras en catro, daquela a miña familia podíanse alimentar quince ou dezaoito vacas contando co monte, porque as xesteiras tamén se podían converter en pradeiras.