Sempre coa mesma cantiga… erre que erre. Dende que nacemos, pasamos a vida insistindo en que todo ten que ser o que queremos que sexa, e non o é.

Hai unha razón esmagadora… nunca pode ser como se quere porque o que está por vir aínda non existe… é dicir, está por vir …

O ideal é algo que pertence exclusivamente á nosa mente, é algo vital e necesario porque alberga un dos maiores activos que o ser humano pode desexar e ese é o ideal de mellora.

Este ideal non só é necesario para ser mellor cada día ou para conseguir un mellor benestar, o ideal de superación é a causa e o motivo da vida mesma, sen o cal deixaría de ter sentido e desaparecería.

Pero o ideal de superación nace ao nacer, co primeiro alento, e morre ao respirar o último. É algo íntimo, moi coñecido por todos os que foron privados de liberdade nos campos de norte ou de exterminio… só os que «non botaron a toalla», que non perderon o ideal de autoperfeccionamento, convertéronse nos poucos sobreviventes.

Con estes prolegómenos, non quero rivalizar con ningún douto neurocientífico, senón aplicar unha observación neste momento para avaliar o que realmente debemos ter en conta e extraer reflexións válidas.

A vida é como unha longa escaleira na que só subes, se tes a forza e tes ganas subes máis rápido, se te cansas vas máis lento ou descansas un tempo e se te detés, non baixas, só… desapareces.

Agora mesmo, por dicilo dalgún xeito, estamos nunha situación contraditoria, establecendo como norma o que antes era prexudicial, como non viaxar, non exercitar, non comunicar, non traballar, non saír e outras mil cousas máis. Isto inevitablemente produce unha reordenación nas nosas neuronas cada vez menos acostumadas a cambios radicais que orixinan angustia, temor, medo, receo… etc. O positivo é que, ata o de agora, ao cerebro se lle deu pouco traballo, agora realmente temos que poñelo a funcionar e o resultado lévanos a pensar que aínda está todo por facer e o único que nos queda é que… ideal de mellora.

Pensa que… quizais sexa o momento de comezar a darlle vida a ese soño, ese novo traballo ou ese proxecto que sempre cismaches e considerabas inalcanzable… non te deteñas na escaleira … continúa subindo.

Miguel Ángel Martínez Coello

Responsable de prensa e comunicacións de Fegaus (Federación Galega de Estudantes Universitarios Maiores) e Caumas. Estudante Senior do Campus de Ourense da Universidade de Vigo, artista, columnista e investigador en xornalismo documental.